Ένα παιδί μου μίλησε..

Όσο αγαπάω θα ζω είπε ένα παιδί κάποτε.

Πέρασαν δίπλα του ένας κωφάλαλος φίλος και ένα πονεμένο, χαμογελαστό κορίτσι.

Πέρασε δίπλα του Η Τρέλα, μα δεν το άγγιξε. Γιατί την καταλάβαινε ήδη πολύ καλά.

Πέρασαν ποτάμια από αίμα, μα ήταν από παραμύθι και δεν φοβήθηκε.

Φοβόταν μόνο να μην φύγει κανείς από αυτούς. Από εκείνους που αγαπούσε.

Και μ’ ένα σ’ αγαπώ προσπάθησε να τους κρατήσει μαζί. Γίνονταν όμως υποσχέσεις όλοι τους και ξέφευγαν. Πήγαιναν στον αληθινό κόσμο, έτσι του είπαν του παιδιού. Και στο δικό του κόσμο δεν άφηναν παρά ένα συναίσθημα, και δάκρυα. Μα εκείνο συνέχιζε να κλείνει τα μάτια του για να ζει. Ολομόναχο με αντανακλάσεις όσων αγαπούσε. Δυστυχισμένο και ευτυχισμένο μαζί. Με την καρδιά του φυλαγμένη στον κόσμο του και το πρόσωπο του γερμένο στο αληθινό κόσμο. Μοιρασμένο ανάμεσα σε δυο κόσμους, που ποτέ κανείς δεν κατάφερε να ενώσει. Γιατί το όνειρο και η πραγματικότητα δεν μπορούν να γίνουν ένα.